من خاک ره آنکه ره کوی تو پوید . . . من کشته آن دل که گرفتار تو باشد

یادمان باشد آن لحظه ای که دلمان می گیرد تاوان همان لحظه ای ست که دل بسته ایم ، بهرحال زندگی آب روانیست روان میگذرد : لذت زندگی در اینست که در مقابل همه سختی ها کمر خم نکنیم و تسلیم هوای نفس خود نباشیم ، دلم قربانی آن مو که با خنجر کند بازی ، به روی نیزه دست افشان دود تا سر کند بازی 

باید بدانیم که بالاترین لذات ، عشق به ذات مقدس کبریاست باید مراتب را یقین داشته باشیم البته نه مراتبی که بعضی آقازاده های بیسواد بخورد ما میدهند اگر بصیرت باطن ما کور نباشد می بینیم که لذت به خدا بالاترین لذت ها می باشد حالا داور سوت آخر را زده باشد یا نزده باشد همه می دانیم که مرگ تکامل انسان است مهم اینست که به کجا میرویم و آن هنگامی که رفتیم چه میخواهیم ، درویشی که به نزد پادشاه میرود هرگز از او نخواهند پرسید چه آورده ای بلکه خواهند پرسید چه میخواهی 

خرم آن روز کزین منزل ویران بروم 

راحت جان طلبم از پی جانان بروم

به هوای لب او ذرّه صفت رقص کنان

تا لب چشمه خورشید درخشان بروم

سوت پایان داور برای کسانی ست که عرصه را بر مردم تنگ کرده اند

پایدار و همیشه سربلند باشی  

به کام همون خوک ها میگرده دیگه

سلام حرف حساب جواب نداره

به کنج کافه ها و میزهای یک نفره و التماس و نگاه به گذشته ها رسیده ام

بتکان

بتکان مرا که خاکستر  شده است زندگی ام